با نزدیک شدن به آخرین روزهای سال میلادی، مثل همیشه جهان فوتبال در غوغای توپ طلا خود را گم کرده است. ده ها مصاحبه و بحث در مورد شخص شایسته تر بین طرفداران تیم ها و بازیکنانشان صورت گرفته. اما شایسته ترین حقیقی کیست؟
چه کسی موثرتر و از هرچیز مهم تر، با ثبات تر در طول فصل بوده است؟ این سوالات میتواند بر اساس تفکر طرفداران هر تیم جواب متفاوتی پیدا کند.
اما خود توپ طلا چه میگوید؟ تاریخ بالون دی اور اگر بررسی شود هیچگاه حرف دروغی را به تو نمیخوراند. مسی یا رونالدو؟ مشخصا یکی از این دو ستاره توپ طلا را به آغوش میگیرد. اما حقیقتا کدامشان؟
طرفداران کریستیانو به لالیگای رکوردها، یوروی استثنایی و درخشش استثنایی در الکلاسیکو های سال 2012 مینازند و دوست داران مسی هم به آمار خیره کننده ی گلزنی او و درخشش مثال زدنیش در تیم ملی. کدام یک معیار اصلیست؟
بررسی آمارها و آرا در تاریخ توپ طلا خیلی کم به عناوین فردی توجه نشان داده است. کافیست سری به تاریخ فوتبال بزنیم تا جواب به درستی هرچه تمام تر داده شود.
آیا مسی به خاطر شکستن رکورد جادویی مولر که در 49 بازی 67 گل به ثمر رسانیده بود باید توپ طلا بگیرد؟ آیا 73 گل مسی در 60 مسابقه این عنوان کافیست؟ هرچند بررسی آمار نشان میدهد که مولر با میانگین 1.49 گل در هر بازی هنوز بالاتر از مسی که در هر مسابقه میانگینی برابر 1.21 گل دارد، قرار گرفته است.
اما سوال این است که آیا مولر با این رکورد عجیب در آن سال توانست توپ طلا را ببرد؟ جواب مشخص است. مولر هرچند لیگ و کفش طلای اروپا را برد، اما نابغه ی هلندی، یوهان کرایف افسانه ای با قهرمانی در جام باشگاه های اروپا و لیگ (آژاکس قهرمان جام حذفی هم شد اما کرایف حتی یک بازی در جام حذفی انجام نداد) توپ طلا را برای دومین بار در سال 1973 به خانه برد.
وقتی به آمار فردی نگاه میکنیم مولر رکوردی وحشتناک به نسبت کرایف دارد. کرایف با 53 بازی تنها 33 گل به ثمر رساند. حتی کمتر از نصف گل های مولر. اما تفاوت تنها و تنها در یک جام بود. کرایف جام باشگاه ها را داشت و مولر با رکوردی افسانه ای و غیر قابل باور ( که بر اساس بعضی منطق ها باید ارزشش با جام باشگاه های اروپا برابر باشد!) اما توپ طلا به افتخارات تیمی برمی گردد. جالب اینجاست که مولر با این آمار خیره کننده حتی دوم هم نشد . با 43 رای پایین تر از دینوزوف قرار گرفت که 47 رای آورده بود. کرایف بدون اینکه حتی کسی آرای نزدیک به او هم داشته باشد با اقتدار به توپ طلا افتخار داد. این مثال که عناوین تیمی بر افتخارات فردی چیره است منتهی به همین یک سال نمی شود.
سال 1968 در یک فینال رویایی بین بنفیکا و منچستر، یاران سر مت بازبی فقید به همراه جواهر صیقل خورده اش جرج بست، به مصاف اوزه بیویی رفتند که با 42 گل در همان سال کفش طلای اروپا را مال خود کرده بود و علاوه بر این قهرمانی لیگش را هم داشت. منچستر بنفیکا را شکست داد و بست تنها عنوان خود را یعنی جام باشگاه های اروپا را مال خود کرد. اما توپ طلا به آسانی به آغوش بست فرستاده شد و اوزه بیو حتی در جمع پنج نفر برتر سال هم قرار داده نشد.
این مثال ها فوق العاده زیاد و پر اهمیت هستند. در دنیایی که فشار رسانه ها نمیتوانست خود را بر افکار تحمیل کند شایسته ترین ها ملاک هایی مهم تر از گل های بی ارزش را هدف قرار داده بودند. بزرگی مسی و تفاوتی که بین او و کریستیانو نشان داده شده است چیزی جز محصول رسانه ها نیست.
کافیست به این نکته توجه کنیم که چگونه اخبار دروغ امضا ندادن کریستیانو به یک دختر پخش میشود اما شوت کردن به صورت حریف خیلی راحت نادیده گرفته می شود. کمک های رونالدو به مردم قحطی زده ی آفریقا بایکوت خبری می شود. مانند خواب ماندن مسی برای بازدید از بیمارستان. اما این کجا و آن کجا. قسمتی از جواب ها در سال قبل داده شد وقتی کریستیانو کفش طلایش را برای کمک به فلسطین به مزایده گذاشت. این یک حقیقت انکار ناپذیر است که رسانه ها جهان را یهودی ها در مشت دارند. رسانه هایی که خیلی رلحت از یک شخصیت جاه طلب و دوست داشتنی چهره ای مغرور و منفور می سازند. و در سوی مقابل به راحتی از دیگری بتی برپا میکنند.
لالیگای رکوردها و سوپرکاپ رویایی رونالدو خودشان حرف میزنند در حالیکه تاریخ بالون دی اور در مقابل گل های بی ارزش "جام نیاور" سکوت کرده است. کافیست به این نکته توجه شود که بازیکن سال لالیگا رونالدو بود که بالاتر از مسی و اینیستا قرار گرفت. حتی در بازی های ملی هم اختلاف به روشنی مشخص است.
یوروی فوق العاده ی رونالدو که یک تیم متوسط را به دندان کشید و قهرمان جهان و اروپا را هم متوقف کرد هرگز قابل قیاس با بازی های تدارکاتی و ساده نیستند !

این یک حقیقت است که رونالدو با اینکه در پست شماره 7 میدرخشد اما برای کل تیم رویایی عمل میکند. رونالدو با اینکه وظیفه اش درخشش در پشت شماره 7 است کل تیم را رهبری می کند. نمونه ی این مثال چیزی نیست که در تاریخ به روشنی مشخص شده باشد. جرج بست و گارینچا که هر دو از بهترین شماره 7 های تاریخ فوتبال هستند، هنگامی که نقش لیدری را در تیم به عهده میگرفتند که در پست شماره 10 وظیفه ی خود را انجام میدادند.
اما کریستیانو، این پسر خارق العاده است. یک استثنا که شاید در نگاه بزرگان گناهی نابخشودنی به حساب بیاید. بزرگانی که هیچوقت جرات برتری دادن شماره 7 را به شماره 10 پیدا نکرده اند چون باید با افکاری که سال ها در ذهن خود نگه داشته اند بجنگند حتی اگر آن شماره 7 قوانین و چهارچوب های کلیشه ای را خراب کند ( کریستیانو !)، قدرتمندانه نشان دهد که دیگر تاریخ مصرف قواعد اضافی سر رسیده و با خونسردی میگوید: آرام باشید، من، کریستیانو، استثنای فوتبال اینجا هستم. برای اینکه تاثیر پذیری از فرهنگ شماره 10 را در ذهن بزرگان تاریخ درک کنیم یک مثال از رییس فعلی یوفا کافیست.
پلاتینی هنگامی که هنوز پا به توپ بود در یک مصاحبه گفت: اگر روزی به ریاست فیفا برسم تیم ها را مجبور می کنم که بازیکنانشان را با شماره های 1 تا 11 به زمین بفرستند. و در ادامه به نقش شماره 10 بررسی می کند و دلیلش برای حرفش را برجسته کردن این پست می داند !

گئورگی هاجی، فرانچسکولی و خیلی های دیگر از بزرگان شماره 10 تاریخ فوتبال همیشه این جمله را تکرار کرده اند که بهترین بازیکن همیشه شماره 10 را میپوشد ! اما کریستیانو با درخشش در پست شماره 7 این قاعده را شکسته که انگار چندان به مذاق انحصار طلبان خوش نیامده. مسی بهترین بازیکن تاریخ است و توپ طلا باید به او برسد !!!!!!!!!
مقایسه ی میان پشت ها همیشه کاری مسخره بوده. کسی که من او را الگوی فوتبالی خودم قرار داده ام همیشه از مقایسه میان پست ها فرار کرده و هیچوقت این کار را انجام نداده است. در جهانی که میان یک بازیکن شماره 9.5 نظیر پلاتینی یا مارادونا با یک شماره 10 کامل نظیر کرایف و زیدان تفاوت قایل می شود مقایسه میان 9 و 10 هم مسخره به نظر می رسد. چه برسد به 7 و 10.
اما اگر این صحبت ها را کنار بگذاریم و بگوییم که مسی بهتر از رونالدو است پس باید توپ طلا را به مسی داد؟ یک سوال که جواب هم به ما می دهد. آیا لوییس سوارز در تاریخ فوتبال جایگاهی فراتر از دی استفانو یا پوشکاش دارد که توپ طلای سال 1960 به او رسید؟ آیا فلورین آلبرت مجار قابل مقایسه با بابی چارلتون، جرج بست و اوزه بیو است که توپ طلای 1967 را به او دادند؟ حتی اگر مسی بهتر باشد فاصله ی او با رونالدو خیلی کمتر از فاصله ی اولگ بلوخین با بکن بائر و یوهان کرایف است که در سال 1975 توپ طلا را بالاتر از این دو ابر ستاره به خانه برد.
گری لینه کر با یک آمار استثنایی در سال 1986 پشت سر ایگور بلانوف قرار گرفت و سال 1991 این پاپین بود که در حضور لوتار ماتیوس شماره یک شد. همچنین ندود هیچوقت بهتر از زیدان نبود وقتی سال 2003 بازیکن سال اروپا شد. فرانس فوتبال و فیفا اتفاقات سال 2010 و انتخاب نشدن اسنایدر حتی بین 3 بازیکن برتر سال آنقدر عجیب بود که حتی اعتراض خود فرانس فوتبال را در پی داشت.
تاریخ و آمار نشان می دهد که هرچقدر رای توپ طلا منصفانه بوده است عنوان بهترین بازیکن جهان کاملا سلیقه ای بوده است. چه از اولین سال که پاپین با اقتدار کامل بر بام اروپا ایستاد اما ماتیوس انتخاب فیفا بود تا سال 1996 که ماتیاس سامر با دورتموند و آلمان چه به صورت فردی چه تیمی شماره یک قاره ی سبز شد اما باز هم انتخابات رسانه ای فیفا رونالدو را آقای فوتبال جهان کرد تا اتفاقات مسخره ی سال 2010 که بر اساس خروچی های فرانس فوتبال اسنایدر بالاتر از ژاوی و اینیستا برنده ی اصلی توپ طلا بود. تاریخ نشان می دهد رسانه ها قدرت این را دارند که تاریخ بالون دی اور را نادیده بگیرند ... نرسیدن توپ طلا به رونالدو جرم است .
مسی با رکورد رویایی 5۰ گل بالاتر از از رونالدوی 46 گله قرار گرفت و به ال پی چی چی و کفش طلا رسید. لئو مسی یک رکورد استثنایی خلق کرد که حمایت هم تیمی هاش نقش تایین کننده را داشت. کافیست گل هایی که سانچز، آلوز، فابرگاس یا بازیکنان دیگر به راحتی میتوانستند به ثمر برسانند اما توپ را به مسی می سپردند را با خود خواهی های هیگواین و بنزما مقایسه کنیم که موقعیت 60 درصد خود را به موقعیت 100 درصد رونالدو ترجیح میدادند مقایسه کنیم تا بی ارزشی این گل های جام نیاور را درک کنیم. سلطان هفت پوش در سال 2012 برتریش در الکلاسیکو ها را هم کاملا به اثبات رسانده.
حق با مورینیوست. نرسیدن توپ طلا به رونالدو جرم است. او با 150 سال تاریخ فوتبال فوتبال می جنگد تا اثبات کند بازیکن شماره 7 هم می تواند لیدر تیم باشد... چیزی که بعضی ها نمی خواهند قبول کنند. باز هم حق با مورینیوست. رونالدو بودن سخت تر از مسی بودن است. موشک مهار نشدنی مادیرا تاریخ فوتبال را به زانو در آورده. او یک استثناست. آرام باشید...

با تشکر از احسان

نظرات شما عزیزان: